tekst: Stabat Mater
tłumaczenie: Leopold Staff
melodia: Feliks Rączkowski
- Bolejąca Matka stała * obok krzyża we łzach cała, * kiedy na nim zawisł Syn.
- A w Jej pełnej jęku duszy * od męczarni i katuszy,* tkwił miecz ostry naszych win.
- Jakże smutna i strapiona * była ta błogosławiona,* z której się narodził Bóg.
- Jak cierpiała i bolała,* jakże drżała gdy widziała * dziecię swe wśród śmierci trwóg.
- Któryż człowiek nie zapłacze,* widząc męki i rozpacze * Matki Bożej w żalu tym?
- Któż od smutku się powstrzyma,* mając matkę przed oczyma,* Która cierpi z Synem swym?
- Widzi, jak za ludzkie winy * znosi męki Syn jedyny,* Jezus- jak Go smaga bat.
- Widzi jak samotnie kona * Owoc Jej czystego łona,* dając życie za ten świat.
- Matko, coś miłości zdrojem,* przejmij mnie cierpieniem swoim,* abym boleć z Tobą mógł.
- Niechaj serce moje pała,* by radością mą się stała * miłość, którą – Chrystus Bóg.
- Matko święta, srogie rany,* które zniósł Ukrzyżowany,* wyryj mocno w duszy mej.
- Męką, Syna rodzonego,* co dla dobra cierpiał mego,* ze mną się podzielić chciej.
- Pragnę płakać w Twym pobliżu,* cierpiąc z Tym, co zmarł na krzyżu * po mojego życia kres.
- Chcę pod krzyżem stać przy Tobie,* z Tobą łączyć się w żałobie * i wylewać zdroje łez.
- Panno czysta nad pannami,* niechaj dobroć Twoja da mi * płakać z żalu z Tobą współ.
- Bym z Chrystusem konał razem,* męki Jego był obrazem,* rany Jego w sobie czuł.
- Niech mnie do krwi rani zgraja,* niech mnie męki krzyż upaja * i Twojego Syna krew.
- W ogniu Panno, niech nie płonę,* więc mnie w swoją weź obronę,* gdy nadejdzie sądu gniew.
- Gdy kres dni przede mną stanie,* przez Twą Matkę dojść mi Panie * do zwycięstwa palmy daj.
- Kiedy umrze moje ciało,* niechaj duszę ma z swą chwałą * czeka Twój wieczysty raj. Amen.